SANT CATAVURU
Santu Catavuru meju, si nnu gran santu,
s’intona sta canzuna vecchjia assa
centr’u rosaru ‘nchjana a ru celu e ‘ntu coru scinna na speranza ranna,
quann’ l’occhj soji i gira verz’è mjia.
A zampogna sona, sona e sona, jenn’ avant’ avant’ e tutti quant’,
mentr’i giuvanedd’e l’omini cchjiu rann’, ballan’a tirantedda ppe ‘ra vjia.
Com’ na paranza a strascini camina, ricogghjenn’i gent’e dint’i casi
e ri strati diventin’e ccussì cchjni, ca manca pur’u spaziu e caminar’.
Ppe ogn’ e vicu jettini jurie mintini cuverti ricamatie subba nu tavulu priparatu,
appoggianu stu patrunu tantu rannu, cà benidic’e dispenza grazzi.
Quann’a ra gghjiesa tutt’ ni fermami, dopu na jurnata ‘nzem’ a iddu,
si senta dir’e subba u parcu: “Quant’a ditti Pè? Quaranta? Chin’offra dde cchjiù!
Cchij de? È nu caprettu e nna cascjotta e vinu è nu gaddu ccu ra crista russa e na
nimula e cuddureddi, rispunna ru bandituru tuttu cuntentu.
A ra fin’ u ncè rimasti nent’, tutt’ ami accattati ‘ncuna cosa
e ccu nna cudduredda mmenzi i denti, ni ricogghjimi a ‘ra casa doppu u focu.
E’ finit’a festa ppe stasira e già si penza ppe ‘ru prossim’ annu.
Si Dju vò e Santu Catavuru na juta, ni vidimi tra n’annu nat’avota.
Maggio 2006 Caterina