
Giusy Nisticò, poetessa calabrese di grande talento, ci conduce in un viaggio nell’animo poetico di profonda serenità. Attraverso le sue poesie, Giusy dipinge un paesaggio emotivo in cui emerge la lotta interiore dell’individuo con la realtà circostante. Le sue parole richiamano una pacatezza straordinaria, ricordandoci l’importanza di affrontare la vita con pazienza e risolutezza. Nisticò esplora il tema dell’amore come un cristallo lucente, riflesso della forza che abbraccia tutto l’universo e che si percepisce nella sua poesia con poche, ma intense parole. Il suo stile rivela un’abilità unica nel tradurre sentimenti dolci in parole sincere. Attraverso le sue versi, Nisticò offre una visione incantevole dell’alba di un nuovo giorno, rifiutando l’ipocrisia del tempo e lottando costantemente per elevare la dignità umana. Infine, Nisticò presenta una raccolta profondamente emozionante che affronta temi quali l’amore, il tempo, l’identità e la ricerca della pace. La recensione di Anila Dahriu, che dimostra una profonda comprensione delle poesie di Nisticò, rappresenta un’analisi affascinante dei sentimenti catturati dalla poetessa.
La recensione di Anila Dahriu
Giusy Nisticò
Të lexosh shpirtin poetik të Giusy Nisticò do të thotë të kesh” një shpirt të qetë dhe të çiltër”, i cili të kujton një durim të jashtëzakonshëm, ku poeti përballet me realitetin në faqet e tij,në fillim me një sy tjetër, së pari të paqartë dhe më vonë ngadalë ngadalë, në një det të qetë ku paqja mbretëron dhe fiton betejën me kryeveprat e veta .Giusy është një sirenë që na paralajmëron me zërin e saj të fortë, dhe vazhdon nuk ndalet, edhe nëse zërat e errëta përpiqen të shtypin rrugën e saj. Duke lexuar poezitë të librave të botuara nga mikja ime , mendova se lindja e një poeti është një privilegj, ku transparenca, e vërteta, besnikëria janë dhurata që lindin tek ta.Koha nuk i transmeton ato menjëherë, po mbeten të virgjëra me fjalët tona që dalin dhe depërtojnë në të gjitha nuancat e ngjyrave . Ndërkaq shpirti na shtron shumë pyetje për jetën, të cilat nuk gjejnë përgjigje dhe mbeten në thellësinë e egos sonë, që pastaj na shtyjnë të bërtasim sepse poezia është e lirë dhe transmeton tingujt e shpirtit. Një ndjenjë që drejton mbase një mendim “të dobët”, por me vetëdije se kemi kapërcyer tejkalimin e komplikimeve, që jeta na jep si provë. Ndë rsa gjithmonë kemi synime në ekzistencën tonë tokësore .
Çfarë jemi nëse heqim dorë? Ato ndihmojnë për të ngritur dhe dhënë një kuptim unik për pjesët që ngjiten në këtë jetë mbytëse, të përbërë nga paragjykime nga ana
tjetër forca e brendshme tek ne, lufton fort, duke ndjekur parimet dhe vlerat për të jetuar çdo ditë. Këtë veti të veçantë nuhas në fjalët kaq të sinqerta tek kumbojnë dhe burojnë kaltërsinë e brendshme të tyre.
Giusy shkruan pa lidhur dhe kufizuar shpirtin ,nuancat e jetës janë si klithmat dhe lemzat e kuptuarit të saj. Ndokush i fsheh me fanatizëm duke veshur maskat e karnavaleve dhe hyjnuar të pavlerën në vlerë.
Tek autorja fjala dashuri është si një kristal që shkëlqen dhe reflekton si një magjepsje. Dashuria është forca që përqafon universin është ajo që lexojmë me pak fjalë në poezinë e Giusy Nisticò, nuk ka nevojë për fraza të fortifikuara për të sofistikuar poezinë. Ndjenjat janë si agimi i çdo mëngjesi drejt të cilit të gjithë shikojnë lart, në një fakt të vërtetë: rebelim i drejtpërdrejtë me kohën hipokrite duke i shpallur luftë të pamërshirshme. Për t’i dhënë sens asaj që do të thotë të besosh? Të besosh në një jetë sublime me aq shumë pasion për të dhe poezinë , e cila na ndihmon të zgjidhim nyjet e shpirtit dhe si shpërblim na bën më të fortë drejt rrugës sonë, drejt një jete dinjitoze, që gjithëmonë të rëfejmë dhe shkruajmë të vërtetën e saj .
ANILA DAHRIU
-Kënd
Një klithmë dashurie e mbyllur në zbrazëti,
Merr krahë nën degët e zemrës.
Zotëruse dhe e vetmuar,e ëmbël dhe eksenziale,
Vlon në fragjilitetin e kohës,
Dëshira të pafundme,
motivet dhe pasionet
Fshijnë më në fund iluzionet
Duke përforcuar magjinë e fatit të dashuruarve.
-Shenjat
Sublime melodia e ditës si një piumë e lehtë ylberësh.
Mbi një botë ireale për t’u zbuluar
Përciell qetësinë e natës.
Jeta shndrit,
Kurorëzon dhe zbeh një imazh të gabuar dikur,
Ndryshimet përciellin ulërimën e qiellit
Tek shpërthen në ngjyra.
-Hapësirë
Nën hijen të lemzës së saposhfaqur,
Kërcejnë inkonat e çmendura.
Nën qetësinë e çuditshme
Një zë i thellë mbështiellë çastet
Madje, intimitet kaq të ndryshme nga realiteti.
-Batiz e zbatizë
Bregdetet të konsumuara nga valët e bardha,
Të destinuara të përmbledhin vetveten.
Në vazhdimësi ,
të qeta pa u turbulluar
Ndyshojnë imazhet .
Ndër ajër një lot drite
Përkëdhel qiellin magjik.
– Të rilindës
E bukura dhe këndshme jetë,
Ndërsa fillon me dëshirën të këndosh
Këngë të sapokrijuar.
Një zjarrmi del nga zjarrmia
Për të kulmuar kështiella të mbrojtura.
Rrjell burimi i mëngjesit,
Shpërthen mendimet
Madje zotëron kohërat.
Zhgarravitjet e bojës së shkrimit,
Lënë gjurmë nëpër udhë
Për të shoqëruar e firmosur
Gjithëçka që do të vijë.
-PËRKËDHELJET
Janë kujtime të pakufishme
Tronditje dhe pritëse,
Tek koklaviten
me frymëmarrjen .
Janë tronditje shkëmbinjësh
nën ulërimash të vetëtimave.
Janë udhëtim kuajsh me patkonjë të copëtuar,
Tek ndihasin kurmin e shkretëtirës…
Janë qeliza tek lindin dhe rilindin, dhe,
Ndoshta një ditë harkojnë jetën në perçartje reale.
-TINGUJ
Tinguj të padëgjuar por,
kurrë të fshehur,
Janë si përkëdheljet e valëve blu.
larg zënkave të sirenave xheloze.
Dridhjet e tundshme e dinake gërrmojnë brigjet
Tunduse,dhe më vonë…
Gëlltiten nga lavërrjesi i kohës.
-PAQE
Gjendet shpesh një nesërme
e cila mund të jetë e gëzueshme dhe imagjinare.
Ndoshta një gjerdan shumëngjyrësh,
që kulmon zërat në një kor.
Një tingull që shkrumbon terrin,
Si lotët e shiut,
Tek gëlltitin shëmtinë dhe gjakun e zi
të njerëzisë .
Një dorë shtrihet në anën tjetër,
për të mbështetur të gjitha format e drejtësisë dhe lirisë.
Dëshira dhe fuqia coptojnë
frikën,
Paqja humane mbjellë dinjitetin dhe
zbukuron me buzëqeshje shpresën,
duke shfarrosur urrejtjen dhe plagët e botës.
-DERA
Mbyll atë derë,
Thirr fortë aq fortë për t’i bërë muret të dridhen.
Mos të kthehesh,
E nesërmja nuk është vetmi.
Hape dritaren e zemrës tënde
dhe vishi ndjenjat me krahëfluturash,
Shko drejt dritës,
Në udhën e shpëtimit…
LOTI
Lëngu i shumë të vërtetave,
eksiton, duke zbritur dhe shkrirë
nyjet nga gjoksi,
që dalin ngadalë,
si pikat e gjilpërave të vogla,
të gërvishtem në një shpirt të vetmuar.
Fjalë të lëngwshme,
të lidhura me plazmë kujtimesh,
teksa përciellin energji kaltërore,
si dhe shiun e butë,
për të freskuar një zemër të dhimbshme.
-LULE
Je lule dhe butësisht,
Depërton aromë jete nën rrënjët e tokës,
e papërlyer dhe me fat.
lind e frymon dritë në errësirë,
përmbushja e jetës,
prag i bukurisë.
GRUA
Krijesë e pakrahasueshme,
fllad deti i lehtë,
krah rrahur në kaltërsi.
Njerëzore, hyjnore e vërtetë e përjetshme.
Grua aspekt si karafil i jetës,
mençuri sublime, theks, qëllim.
gjeni e butë, delikate, shpërblyese.
Gruaja imazh skulture e jetës me
kufijtë e saja kaher dhe frika trembet.
Mitra e jetës
Tek ushqen embrionin e botës .
idealet, qëllimet.
Grua tek gjeneron,
tek rritesh, shndërrohesh dhe largohesh.
Ndjenjë e gjallë, e sertë, e lodhshme,
mëkatare, tërheqëse.
Grua që buron bukurinë e vetvetes,
hijeshi, rafinim, botët kryq,
erërat, dimensionet,shpresën.
Grua bujare, magjike,
pakënaqësi e brishtë, e këndshme,
e burgosur kaher në të vjetrën,
shëmbëllim i së ardhmes, armik,
mik, reflektues efektiv.
Zëri, heshtja, ulërim, ditë e natë,
kripë e përditshme, që na bart,
me një fjalë: Grua
Giusiy Nistico ,poetesha e talentuar jeton në Ciro Marina(Kalabria)ITALIA ,dhe është e një nga figurat më të rëndësishme në sociale në rolin e presidentes në shoqatë internazionale“Fidapa” (shoqatë mbrojtëse për të drejtat e gruas)në jug të Italisë.(Kalabria, Kampana).Në maj 2012ka publikuar librin e saj të parë titulluar” Shpirti poetik”,Në korrik 2014 “Dridhjet e zemrës”,në mars 2016 “Fijet e fjalëve”,dhe 2018”Koha e ndienjave”.
“ TË LIDHESH MENDIMET” 2019 shtepia botuse”Ada”një përmbledhje të librave të botuara nga autoria ndër vite.
Shqipëroi Anila Dahriu
Tradotto in italiano.
Giusy Nisticò Të lexosh shpirtin poetik të Giusy Nisticò do të thotë të kesh” një shpirt të qetë dhe të çiltër”, i cili të kujton një durim të jashtëzakonshëm, ku poeti përballet me realitetin në faqet e tij,në fillim me një sy tjetër, së pari të paqartë dhe më vonë ngadalë ngadalë, në një det të qetë ku paqja mbretëron dhe fiton betejën me kryeveprat e veta .Giusy është një sirenë që na paralajmëron me zërin e saj të fortë, dhe vazhdon nuk ndalet, edhe nëse zërat e errëta përpiqen të shtypin rrugën e saj. Duke lexuar poezitë të librave të botuara nga mikja ime , mendova se lindja e një poeti është një privilegj, ku transparenca, e vërteta, besnikëria janë dhurata që lindin tek ta.Koha nuk i transmeton ato menjëherë, po mbeten të virgjëra me fjalët tona që dalin dhe depërtojnë në të gjitha nuancat e ngjyrave . Ndërkaq shpirti na shtron shumë pyetje për jetën, të cilat nuk gjejnë përgjigje dhe mbeten në thellësinë e egos sonë, që pastaj na shtyjnë të bërtasim sepse poezia është e lirë dhe transmeton tingujt e shpirtit. Një ndjenjë që drejton mbase një mendim “të dobët”, por me vetëdije se kemi kapërcyer tejkalimin e komplikimeve, që jeta na jep si provë. Ndë rsa gjithmonë kemi synime në ekzistencën tonë tokësore . Çfarë jemi nëse heqim dorë? Ato ndihmojnë për të ngritur dhe dhënë një kuptim unik për pjesët që ngjiten në këtë jetë mbytëse, të përbërë nga paragjykime nga ana tjetër forca e brendshme tek ne, lufton fort, duke ndjekur parimet dhe vlerat për të jetuar çdo ditë. Këtë veti të veçantë nuhas në fjalët kaq të sinqerta tek kumbojnë dhe burojnë kaltërsinë e brendshme të tyre. Giusy shkruan pa lidhur dhe kufizuar shpirtin ,nuancat e jetës janë si klithmat dhe lemzat e kuptuarit të saj. Ndokush i fsheh me fanatizëm duke veshur maskat e karnavaleve dhe hyjnuar të pavlerën në vlerë. Tek autorja fjala dashuri është si një kristal që shkëlqen dhe reflekton si një magjepsje. Dashuria është forca që përqafon universin është ajo që lexojmë me pak fjalë në poezinë e Giusy Nisticò, nuk ka nevojë për fraza të fortifikuara për të sofistikuar poezinë. Ndjenjat janë si agimi i çdo mëngjesi drejt të cilit të gjithë shikojnë lart, në një fakt të vërtetë: rebelim i drejtpërdrejtë me kohën hipokrite duke i shpallur luftë të pamërshirshme. Për t’i dhënë sens asaj që do të thotë të besosh? Të besosh në një jetë sublime me aq shumë pasion për të dhe poezinë , e cila na ndihmon të zgjidhim nyjet e shpirtit dhe si shpërblim na bën më të fortë drejt rrugës sonë, drejt një jete dinjitoze, që gjithëmonë të rëfejmë dhe shkruajmë të vërtetën e saj . ANILA DAHRIU -Kënd Një klithmë dashurie e mbyllur në zbrazëti, Merr krahë nën degët e zemrës. Zotëruse dhe e vetmuar,e ëmbël dhe eksenziale, Vlon në fragjilitetin e kohës, Dëshira të pafundme, motivet dhe pasionet Fshijnë më në fund iluzionet Duke përforcuar magjinë e fatit të dashuruarve. -Shenjat Sublime melodia e ditës si një piumë e lehtë ylberësh. Mbi një botë ireale për t’u zbuluar Përciell qetësinë e natës. Jeta shndrit, Kurorëzon dhe zbeh një imazh të gabuar dikur, Ndryshimet përciellin ulërimën e qiellit Tek shpërthen në ngjyra. -Hapësirë Nën hijen të lemzës së saposhfaqur, Kërcejnë inkonat e çmendura. Nën qetësinë e çuditshme Një zë i thellë mbështiellë çastet Madje, intimitet kaq të ndryshme nga realiteti. -Batiz e zbatizë Bregdetet të konsumuara nga valët e bardha, Të destinuara të përmbledhin vetveten. Në vazhdimësi , të qeta pa u turbulluar Ndyshojnë imazhet . Ndër ajër një lot drite Përkëdhel qiellin magjik. – Të rilindës E bukura dhe këndshme jetë, Ndërsa fillon me dëshirën të këndosh Këngë të sapokrijuar. Një zjarrmi del nga zjarrmia Për të kulmuar kështiella të mbrojtura. Rrjell burimi i mëngjesit, Shpërthen mendimet Madje zotëron kohërat. Zhgarravitjet e bojës së shkrimit, Lënë gjurmë nëpër udhë Për të shoqëruar e firmosur Gjithëçka që do të vijë. -PËRKËDHELJET Janë kujtime të pakufishme Tronditje dhe pritëse, Tek koklaviten me frymëmarrjen . Janë tronditje shkëmbinjësh nën ulërimash të vetëtimave. Janë udhëtim kuajsh me patkonjë të copëtuar, Tek ndihasin kurmin e shkretëtirës… Janë qeliza tek lindin dhe rilindin, dhe, Ndoshta një ditë harkojnë jetën në perçartje reale. -TINGUJ Tinguj të padëgjuar por, kurrë të fshehur, Janë si përkëdheljet e valëve blu. larg zënkave të sirenave xheloze. Dridhjet e tundshme e dinake gërrmojnë brigjet Tunduse,dhe më vonë… Gëlltiten nga lavërrjesi i kohës. -PAQE Gjendet shpesh një nesërme e cila mund të jetë e gëzueshme dhe imagjinare. Ndoshta një gjerdan shumëngjyrësh, që kulmon zërat në një kor. Një tingull që shkrumbon terrin, Si lotët e shiut, Tek gëlltitin shëmtinë dhe gjakun e zi të njerëzisë . Një dorë shtrihet në anën tjetër, për të mbështetur të gjitha format e drejtësisë dhe lirisë. Dëshira dhe fuqia coptojnë frikën, Paqja humane mbjellë dinjitetin dhe zbukuron me buzëqeshje shpresën, duke shfarrosur urrejtjen dhe plagët e botës. -DERA Mbyll atë derë, Thirr fortë aq fortë për t’i bërë muret të dridhen. Mos të kthehesh, E nesërmja nuk është vetmi. Hape dritaren e zemrës tënde dhe vishi ndjenjat me krahëfluturash, Shko drejt dritës, Në udhën e shpëtimit… LOTI Lëngu i shumë të vërtetave, eksiton, duke zbritur dhe shkrirë nyjet nga gjoksi, që dalin ngadalë, si pikat e gjilpërave të vogla, të gërvishtem në një shpirt të vetmuar. Fjalë të lëngwshme, të lidhura me plazmë kujtimesh, teksa përciellin energji kaltërore, si dhe shiun e butë, për të freskuar një zemër të dhimbshme. -LULE Je lule dhe butësisht, Depërton aromë jete nën rrënjët e tokës, e papërlyer dhe me fat. lind e frymon dritë në errësirë, përmbushja e jetës, prag i bukurisë. GRUA Krijesë e pakrahasueshme, fllad deti i lehtë, krah rrahur në kaltërsi. Njerëzore, hyjnore e vërtetë e përjetshme. Grua aspekt si karafil i jetës, mençuri sublime, theks, qëllim. gjeni e butë, delikate, shpërblyese. Gruaja imazh skulture e jetës me kufijtë e saja kaher dhe frika trembet. Mitra e jetës Tek ushqen embrionin e botës . idealet, qëllimet. Grua tek gjeneron, tek rritesh, shndërrohesh dhe largohesh. Ndjenjë e gjallë, e sertë, e lodhshme, mëkatare, tërheqëse. Grua që buron bukurinë e vetvetes, hijeshi, rafinim, botët kryq, erërat, dimensionet,shpresën. Grua bujare, magjike, pakënaqësi e brishtë, e këndshme, e burgosur kaher në të vjetrën, shëmbëllim i së ardhmes, armik, mik, reflektues efektiv. Zëri, heshtja, ulërim, ditë e natë, kripë e përditshme, që na bart, me një fjalë: Grua Giusiy Nistico ,poetesha e talentuar jeton në Ciro Marina(Kalabria)ITALIA ,dhe është e një nga figurat më të rëndësishme në sociale në rolin e presidentes në shoqatë internazionale“Fidapa” (shoqatë mbrojtëse për të drejtat e gruas)në jug të Italisë.(Kalabria, Kampana).Në maj 2012ka publikuar librin e saj të parë titulluar” Shpirti poetik”,Në korrik 2014 “Dridhjet e zemrës”,në mars 2016 “Fijet e fjalëve”,dhe 2018”Koha e ndienjave”. “ TË LIDHESH MENDIMET” 2019 shtepia botuse”Ada”një përmbledhje të librave të botuara nga autoria ndër vite. Shqipëroi Anila DahriuChatGPT
Giusy Nisticò Leggere lo spirito poetico di Giusy Nisticò significa avere “un’anima tranquilla e serena”, che ci ricorda una straordinaria pazienza, dove il poeta si confronta con la realtà nelle sue pagine, inizialmente con uno sguardo diverso, prima offuscato e poi lentamente, in un mare calmo dove regna la pace e vince la battaglia con le sue opere principali. Giusy è una sirena che ci avverte con la sua voce potente e continua senza fermarsi, anche se le voci oscure cercano di bloccare il suo cammino. Leggendo le poesie dei libri pubblicati dalla mia amica, ho pensato che la nascita di un poeta è un privilegio, dove la trasparenza, la verità, la fedeltà sono doni che nascono dentro di te. Il tempo non li trasmette subito, ma rimangono vergini con le nostre parole che emergono e si insinuano in tutte le sfumature dei colori. Nel frattempo, lo spirito ci pone molte domande sulla vita, che non trovano risposta e rimangono nella profondità del nostro io, spingendoci poi a gridare perché la poesia è libera e trasmette i suoni dello spirito. Un sentimento che forse guida un pensiero “debole”, ma consapevole di aver superato le complicazioni che la vita ci presenta come prova. Mentre sempre abbiamo scopi nella nostra esistenza terrena. Cosa siamo se rinunciamo? Ci aiutano a sollevarci e a dare un significato unico alle parti che si innalzano in questa vita affogante, composte da pregiudizi dall’altra parte della forza interna in noi, che lotta intensamente, seguendo i principi e i valori per vivere ogni giorno. Questa caratteristica unica è intuibile nelle parole così sincere che emergono e sprigionano la loro profondità interiore. Giusy scrive senza vincoli e restrizioni, le sfumature della vita sono come gli strilli e le sfumature del suo comprensione. Qualcuno li nasconde con fanatismo indossando le maschere dei carnevali e immergendosi nella non valore. Nell’autrice, la parola “amore” è come un cristallo che brilla e riflette come un incantesimo. L’amore è la forza che avvolge l’universo, è ciò che leggiamo con poche parole nelle poesie di Giusy Nisticò, non c’è bisogno di frasi rafforzate per sofisticare la poesia. I sentimenti sono come l’alba di ogni mattina verso cui tutti guardano in alto, in una verità: una ribellione diretta al tempo ipocrita dichiarando una guerra senza fine. Per dare senso a ciò che significa credere? Credere in una vita sublime con così tanta passione per te e la poesia, che ci aiuta a sciogliere i nodi dello spirito e come ricompensa ci rende più forti nel nostro cammino, verso una vita dignitosa, che sempre raccontiamo e scriviamo la sua verità. ANILA DAHRIU
-Canto
Un grido d’amore chiuso nel vuoto, Prendi le ali sotto le foglie del cuore. Signora e solitaria, dolce ed essenziale, Freme nella fragilità del tempo, Desideri infiniti, motivi e passioni Alla fine dissipano le illusioni, Rafforzando la magia del destino degli innamorati.
-Segni
La sublime melodia del giorno come una piuma leggera di arcobaleni. Sopra un mondo irreale da scoprire, Trasmetti la tranquillità della notte. La vita risplende, Incorona e sbiadisce un’immagine sbagliata di un tempo, I cambiamenti portano l’urlo del cielo Scoppia in colori.
-Spazio
Sotto l’ombra appena rivelata, Ballerine pazzesche danzano. Sotto la stranezza della quiete Una voce profonda avvolge i momenti Anche l’intimità così diversa dalla realtà.
-Battez e battez
Le coste consumate dalle onde bianche, Destinate a raccogliersi. In continuazione, calma senza turbolenze Le immagini si trasformano. Nell’aria una lacrima di luce Culla il cielo magico.
-Rinascita
La vita bella e melodiosa, Inizia con il desiderio di cantare Canzoni appena create. Un fuoco scoppia da un fuoco Per culminare in castelli protetti. La sorgente della mattina scorre, Le idee esplodono E persino governano i tempi. Le sfumature della pittura, Lasciano tracce lungo la strada Per accompagnare e sottoscrivere Tutto ciò che verrà.
-CAREZZE
Sono ricordi inesauribili Scosse e attese, Sotto la capanna con un respiro. Sono scosse di rocce sotto grida di lamenti. Sono viaggi a cavallo con criniera sfilacciata, Sentendo l’odore della desolazione … Sono cellule che nascono e rinasceno, e, Forse un giorno daranno vita a una rottura reale.
-SUONI
Suoni inascoltati ma mai nascosti, Sono come carezze delle onde blu. lontano dalle discordie delle sirene gelose. Le scosse tremanti e astute fanno vibrare le rive Tremendo, e poi … Vengono inghiottiti dall’effervescenza del tempo.
-PACE
Spesso trovi un domani che può essere gioioso e immaginario. Forse una collana multicolore, che culmina nelle voci in un coro. Un suono che sgretola la terra, Come le lacrime della pioggia, Ingurgita la bruttezza e il sangue nero dell’umanità. Una mano si estende dall’altra parte, per sostenere tutte le forme di giustizia e libertà. Desiderio e potere spezzano la paura, La pace umana semina dignità e impreziosisce con sorrisi di speranza, annullando l’odio e le ferite del mondo.
-PORTA
Chiudi quella porta, Chiama forte, così forte che i muri tremano. Non tornare indietro, Il domani non è solo. Apri la finestra del tuo cuore e vivi sentimenti con ali svolazzanti, Vai verso la luce, Nel sentiero della salvezza …
LACRIMA
Il liquido di molte verità, eccita, scende e si fonde nodi dal petto, che emergono lentamente, come gocce di piccole farfalle, immerse in un’anima solitaria. Parole liquide, legate da plasma di ricordi, mentre trasmettono energia calorica, come la pioggia leggera, per rinfrescare un cuore dolorante.
-FIORE
Sei un fiore e delicatamente, Irradi un profumo di vita sotto le radici della terra, incontaminato e fortunato. Sorge e illumina la luce nell’oscurità, pienezza della vita, soglia di bellezza.
DONNA
Creatura senza paragoni, fiore leggero dell’oceano, braccio vibrante in flessibilità. Umana, divina, eterna vera. Donna aspetto come garofano della vita, saggezza sublime, enfasi, scopo. trovata morbida, delicata, gratificante. Donna immagine scultorea della vita con i suoi limiti, da tempo spaventata e impaurita. Madre della vita Nell’alimentare l’embrione del mondo. ideali, obiettivi. La donna genera, cresce, si trasforma e si allontana. Sentimento vivo, sincero, stanco, tentatore, attraente. La donna che irradia la sua bellezza, ombra, raffinatezza, incroci di mondi, venti, dimensioni, speranze.
Donna generosa, magica, insoddisfatta fragile, piacevole, prigioniera di un tempo passato, emanazione del futuro, nemico, amico, riflesso efficace. Voce, silenzio, urlo, giorno e notte, sale quotidiana, che ci porta, con una parola: Donna
Giusiy Nistico, una poetessa talentuosa, vive a Ciro Marina (Calabria), ITALIA, ed è una delle figure più importanti nel sociale nel ruolo di presidente dell’associazione internazionale “Fidapa” (associazione per i diritti delle donne) nel sud Italia (Calabria, Campania). Nel maggio 2012 ha pubblicato il suo primo libro intitolato “Spirito poetico”, nel luglio 2014 “Tremori del cuore”, nel marzo 2016 “I fili delle parole” e nel 2018 “Il tempo dei sentimenti”. “COLLEGARE I PENSIERI” 2019 casa editrice “Ada”, una raccolta dei libri pubblicati dall’autrice nel corso degli anni.
Traduzione da Anila Dahriu.